Ομάδα Πηνελόπη / Omada 4 Penelope

Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο Ευόσμου

Σχολικό έτος:2012-2013

Τμήμα Γ2

Ομάδα Πηνελόπη 

Άγνωστες λέξεις – Πραγματολογικές πληροφορίες: 

Να διαβάσετε προσεκτικά τα αποσπάσματα του ποιήματος που μελετάτε και να επισημάνετε τις άγνωστες λέξεις. Στη συνέχεια με τη βοήθεια του Λεξικού της Κοινής Νεοελληνικής να βρείτε τη σημασία των λέξεων αυτών για να υπομνηματίσετε το κείμενό σας.

Για να δείτε ποιήματα για την Πηνελόπη

σε μορφή αρχείου Word

πατήστε ΕΔΩ!

Για να δείτε το Φύλλο Εργασίας 1
της Ομάδας 4 "Πηνελόπη"
πατήστε ΕΔΩ!

Για να δείτε τον Πίνακα 1
πατήστε ΕΔΩ! 


Μύθος Άλκηστη & Άδμητος

"Όντεν ο κόρακας γενή άσπρος σαν περιστέρι,
Την ημέρα της γιορτής των γάμων του, ο Άδμητος ενεπλάκη και πάλι σε περιπέτειες: ξέχασε να θυσιάσει στην Άρτεμη και βρήκε το νυφικό θάλαμο γεμάτο δράκοντες, πράγμα που σήμαινε πως έπρεπε να πεθάνει. Ο Άδμητος διέφυγε τον κίνδυνο και πάλι χάρη στον Απόλλωνα, που πέτυχε να εξευμενίσει την αδελφή του θεά και να πείσει τις Μοίρες να απαλλάξουν τον βασιλιά από τον θάνατο αν κάποιος στενός συγγενής του δεχόταν να πεθάνει στη θέση του. Αλλά οι γονείς του Αδμήτου δεν δέχθηκαν να θυσιασθούν για το παιδί τους. Αντίθετα, η Άλκηστη, χωρίς να διαστάσει, θυσιάστηκε στη θέση του συζύγου της. Τότε η Περσεφόνη, συγκινημένη από την αγάπη της Άλκηστης, δεν τη δέχθηκε στον Άδη, αλλά την έστειλε πίσω στον επάνω κόσμο.
Αυτή είναι η αρχαιότερη παράδοση, ενώ νεότερη εκδοχή αναφέρει ότι, όταν ο Άδμητος θρηνούσε τη γυναίκα του, τον επισκέφθηκε ο Ηρακλής, παλιός του σύντροφος στην Αργοναυτική εκστρατεία. Ο ήρωας, μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατο της Άλκηστης, κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο και «μαχεσάμενος `Αιδη» τον νίκησε και έφερε την Άλκηστη πίσω στον σύζυγό της (Απολλόδ. Α 9, 15). Σύμφωνα με τρίτη εκδοχή, ο Ηρακλής παραφύλαξε κοντά στην Άλκηστη όταν αυτή ξάπλωσε για να πεθάνει, και όταν ήρθε ο Θάνατος για να την πάρει τον ανάγκασε, ύστερα από πάλη, να την αφήσει (Ευριπίδη Άλκηστις, στ.1140 κ.ε.).
Ο Άδμητος και η Άλκηστη θεωρούνταν στην αρχαιότητα πρότυπα συζυγικής στοργής. Απέκτησαν τρία παιδιά, τον Εύμηλο, τον Ίππασο και τον Περιμήλη. Από αυτούς ο Εύμηλος διακρίθηκε ως αρχηγός των Φεραίων στην εκστρατεία των Ελλήνων κατά της Τροίας. Ο Φανόδημος σε σχόλιο στους Σφήκες του Αριστοφάνη λέει πως όταν γέρασαν, ο Άδμητος και η Άλκηστη διώχθηκαν από τις Φερές και, μαζί με τον γιο τους Ίππασο έφθασαν στην Αθήνα, όπου ο Θησέας τους υποδέχθηκε με εγκαρδιότητα. Η παράδοση αυτή είναι τοπική, αττική. Ο Στράβων γράφει (Ι 447) ότι ο Άδμητος ίδρυσε ιερό του Απόλλωνα στην Ερέτρια, κοντά στα Φάρσαλα.
Υπάρχουν και άλλοι μύθοι για τον Άδμητο, για τη συμμετοχή του στην Α

ο Ηρακλής παλεύει με τον Θάνατο

Ο Αποχαιρετισμός της Άλκηστης με τον Άδμητο

ΡΙΜΑΔΑ ΚΟΡΗΣ ΚΑΙ ΝΙΟΥ

Κόρη και νιος δικάζεται από 'να παραθύρι

μια νύκτα ως οπόδωσεν τς αυγής το σημαντήρι.

Ο νιότερος ζητά φιλί κι η κόρη δακτυλίδι,

 κι ο νιος το δακτυλίδιν του της κόρης δεν το δίδει,

μα με κρυφά κομπώματα δώσει το θέλει λέγει

και πώς και τί και ποταπώς, με τί τρόπον το λέγει;

όντεν ιδής ασπούργιτα να διώχνη το ξιφτέρι,

όντεν η θάλασσα σπαρθή σιτάρι και κριθάρι,

όντεν ιδείς εις το βουνί να περπατεί το ψάρι,

όντεν ο σκύλος κι ο λαγός ποίσουν αδελφοσύνη,

κι η γάτα με τον ποντικόν ποίσουν συντεκνοσύνη,

όντεν ο γάιδαρος γενεί άγγελος να πετάξει

και ιδείς τον ήλιον τ' ουρανού τη στράτα του ν' αλλάξει,

όντεν ιδείς τς ασπάλαθους και να γενούν μερσίνη,

όντε γενούσιν οι μηλιές του λαγκαδίου σκίνοι,

όντεν ιδείς το πέλαγος ν' αρχίσει ν' αποφρύσσει

τότες εμέν κι εσέν, κυρά, θέλουσιν ευλογήσει".

Η κόρη, ως ήτον φρόνιμη, με γνώσην εγρικήθη

και προς αυτόν τον νιότερον ίτις απιλογήθη:

"Όντεν ο μέγας ουρανός πέσει κάτω στο χώμα

και η αλήθεια, νιότερε, φανερωθεί για ψόμα,

όντες ιδείς τη θάλασσα και αρχίσει να γλυκάνει,

όντε βρεθεί για τους νεκρούς ανάστασης βοτάνι,

όντε το φέγγος τ' ουρανού πέσει στη γη να σβήσει,

τότες εσέν, αφέντη μου, θέλω γλυκοφιλήσει".

Και μέσα στ' όχι και εις το ναι, μέρωμα και εις αγριάδα

έσωνε και κατάνταινε της μέρας η ασπράδα

κι εκίνα ο κυρ Ήλιος του δρόμου να φουσκώνει,

της νύχτας τες κουρφόβλεψες να τες ξεφανερώνει.

Τότες ο νιος εμίσεψεν από την κορασίδα

και σε καμία συνίβαση δεν ήλθασιν, ως οίδα. [...]

ΡΙΜΑΔΑ ΚΟΡΗΣ ΚΑΙ ΝΙΟΥ

Κόρη και νιος δικάζεται από 'να παραθύρι

μια νύκτα ως οπόδωσεν τς αυγής το σημαντήρι.

Ο νιότερος ζητά φιλί κι η κόρη δακτυλίδι,

 κι ο νιος το δακτυλίδιν του της κόρης δεν το δίδει,

μα με κρυφά κομπώματα δώσει το θέλει λέγει

και πώς και τί και ποταπώς, με τί τρόπον το λέγει;

"'Οντεν ο κόρακας γενή άσπρος σαν περιστέρι,

όντεν ιδής ασπούργιτα να διώχνη το ξιφτέρι,

όντεν η θάλασσα σπαρθή σιτάρι και κριθάρι,

όντεν ιδείς εις το βουνί να περπατεί το ψάρι,

όντεν ο σκύλος κι ο λαγός ποίσουν αδελφοσύνη,

κι η γάτα με τον ποντικόν ποίσουν συντεκνοσύνη,

όντεν ο γάιδαρος γενεί άγγελος να πετάξει

και ιδείς τον ήλιον τ' ουρανού τη στράτα του ν' αλλάξει,

όντεν ιδείς τς ασπάλαθους και να γενούν μερσίνη,

όντε γενούσιν οι μηλιές του λαγκαδίου σκίνοι,
όντεν ιδείς το πέλαγος ν' αρχίσει ν' αποφρύσσει

τότες εμέν κι εσέν, κυρά, θέλουσιν ευλογήσει".

Η κόρη, ως ήτον φρόνιμη, με γνώσην εγρικήθη

και προς αυτόν τον νιότερον ίτις απιλογήθη:

"Όντεν ο μέγας ουρανός πέσει κάτω στο χώμα

και η αλήθεια, νιότερε, φανερωθεί για ψόμα,

όντες ιδείς τη θάλασσα και αρχίσει να γλυκάνει,
όντε βρεθεί για τους νεκρούς ανάστασης βοτάνι,

όντε το φέγγος τ' ουρανού πέσει στη γη να σβήσει,

τότες εσέν, αφέντη μου, θέλω γλυκοφιλήσει".

Και μέσα στ' όχι και εις το ναι, μέρωμα και εις αγριάδα

έσωνε και κατάνταινε της μέρας η ασπράδα

κι εκίνα ο κυρ Ήλιος του δρόμου να φουσκώνει,

της νύχτας τες κουρφόβλεψες να τες ξεφανερώνει.

Τότες ο νιος εμίσεψεν από την κορασίδα

και σε καμία συνίβαση δεν ήλθασιν, ως οίδα. [...]